Lies about the history of World War II.
The historian’s task should be to strive to establish historical truth, achieved through carefully executed criticism of the various sources used by the researcher, without omitting those that might be inconvenient for him. Although all researchers always claim to be objective, their view of history unfortunately very often becomes ideologized and in fact serves the immediate political goals of the state or ideological group with which the researcher identified or depended. First of all, state and national interests are at stake here, as exemplified by Soviet (Russian), German, Ukrainian and even Belarusian historiography, which is in fact a pale shadow of Soviet (Russian) historiography. Thus, in the twentieth century, historical science often became, in fact, a propaganda instrument of a given state or ideological option.
It is not an invention of the twentieth century. Russian historiography excelled in the instrumental treatment of history, and Soviet historiography achieved a kind of inglorious mastery in this area. All actions of the Russian Empire that undermined the independence and territorial integrity of weaker countries were always justified as a historical necessity, in fact serving the good of conquered and dependent nations. Uprisings of oppressed nations were presented as rebellions resulting from criminal plots of subversive forces, insurgent units as “gangs” of hardened rebels, insurgents as criminals. Soviet historiography essentially continued this line of thought. All opponents of the Soviet power were described, especially in publications serving the mass media – as bandits and criminals – this is how “white” anti-communist formations of the Russian Civil War of 1917-1922 were written, about SR conspirators, peasant “green” insurgents fighting for “the power of the soviets without communists”, about the units of the Polish Army defending themselves in 1939 (“white officer bands”), about the underground Polish Home Army (“Sikorski’s bandits”, “Białopolacy”, “białobandits”, “Polish fascists” – etc.). This phenomenon also concerned, and perhaps especially, representatives of the Bolshevik Party, who came into conflict with the current leader of the All-Union Communist Party (Bolsheviks).
The manipulation of history took place in all the countries of the single (red) employer – i.e. wherever the state authorities were represented by the Communist Party. This also happened in the People’s Republic of Poland, where opportunistic “authorities” in professorial gowns avoided topics inconvenient for the authorities, and when they had to deal with them – they made obvious falsifications. Sometimes it had a tragic dimension, as for example in the case of the “Katyn lie”, sometimes even grotesquely and ridiculous, as when, for example, Professor Topolski, writing about the massacre of Prague in 1794, stated that Prague was captured by Suvorov’s army, while “civilians suffered”. Well, nothing could disturb the alleged Polish-Russian friendship – not even events so distant in time.
When it comes to the historiography of World War II, we are dealing with a very characteristic phenomenon, namely the desire to blur the image of one’s own faults by both the Soviets and the Germans. And also to shift the responsibility for them onto someone else. Let’s look at a few far-blown threads concerning the most interesting Polish issues.
When did World War II break out and who actually caused it?
This question seems strange and even naïve. We, of course, know that World War II began on September 1, 1939 as a result of the German-Soviet Molotov-Ribbentrop Pact, which was essentially the division of Europe between the National Socialist Third German Reich of Adolf Hitler and the communist Soviet Union under the dictatorial rule of Joseph Stalin. But when we ask this question not only to young citizens of the Russian Federation and the Republic of Belarus and their teachers, but also to politicians of these countries, we will learn that this historical turmoil began on June 22, 1941. The beginning of World War II is seen there in the context of the so-called Great Patriotic War, i.e. the attack of Nazi Germany on its former ally – Soviet Russia. What came before were the liberation operations of the Red Army aimed at uniting the fraternal peoples of Belarusian, Ukrainian and Lithuanian with their “Soviet homeland”. Of course, it was about liberation from the Polish “crush” (oppression). Operations carried out in the face of the alleged collapse of the Polish state. At the same time, we are dealing with propaganda boasting of the then Soviet media about the participation of their country in the destruction of the Polish, described as “a clumsy bastard of the Versailles Treaty” (from Molotov’s statement). The Soviet aggression against Finland and the seizure of Lithuania and Moldova are trifles that disappear from the remarks of the Soviet and Western “progressive” historians. Recently, the leader of the Russian Federation, Vladimir Putin, showed off in his public statements the blame for the outbreak of World War II …. Polish, which is, after all, the first victim of the cooperation of two inhuman totalitarian systems. The responsibility of the USSR authorities for unleashing the largest and most tragic war in the history of mankind is still denied by contemporary Russian historiography. In this case, the lie of Soviet propaganda turned out to have a surprisingly long life. As a curiosity, it can be said that the propaganda institutions of the Third Reich prepared a “white book” containing fabricated documents of Polish diplomacy, which was to prove that Poland was responsible for unleashing the war. However, it was an undertaking sewn with such thick threads that ultimately the Nazis did not decide to spread this primitive hoax widely.
The Katyn lie
In the spring of 1940, by virtue of the decision of the highest state authorities of the USSR (resolution of the Political Bureau of the Central Committee of the All-Union Communist Party (Bolsheviks) of March 5, 1940), the Soviet special services – the NKVD – murdered at least 21,768 Polish citizens, mostly belonging to the leadership layers, to the intelligentsia (people with higher education, scientists, teachers, engineers, social activists, etc.) – including over 10,000 officers of the Polish Army imprisoned in camps in Kozielsk, Starobelsk and Tver. The crime was carried out with shots to the back of the head of the victims. The murdered were buried in collective pits in Katyn near Smolensk, Piatichatki near Kharkov, Mednoye near Tver and Bykivnia near Kiev. When, after the Sikorski-Majski agreement, the search for officers who had been taken prisoner by the Soviets began, it turned out that these people simply did not exist. During his visit to the Kremlin on 3 December 1941, in the presence of General Władysław Anders and Commissar Vyacheslav Molotov, General Władysław Sikorski heard from Stalin that the Polish officers about whom they had “fled to Manchuria”. This scene can be considered the beginning of a long history of the Katyn lie. In the spring of 1943. The Germans found death pits in the Katyn forest where the victims from Kozielsk were buried, and in mid-April of the same year they made this fact public, m.in by bringing the Polish Red Cross commission to the crime scene and publishing lists of unearthed Polish officers. The issue of responsibility for the murder of the Polish elite did not raise the slightest doubt from the beginning and was well documented. However, the Soviet authorities denied responsibility for this war crime, trying to blame the Germans with it.
As a result, in response to the information made public by the Germans, the Soviet Information Bureau announced on April 15, 1943, that Polish prisoners of war were employed on construction works west of Smolensk and “fell into the hands of German fascist executioners in the summer of 1941, after the withdrawal of Soviet troops from the Smolensk region.” The communiqué also stated: “The German fascist thugs do not shrink in their monstrous crime from the most villainous and vile lie, by which they attempt to conceal unheard-of crimes, committed, as is now clearly seen, by themselves.” The disclosure of the Katyn massacre and the Polish reaction to it became a pretext for the USSR authorities to break off diplomatic relations with the government of the Republic of Poland in April 1943. After the occupation of Smolensk at the end of September 1943 by the Red Army, the Soviet authorities appointed a special commission to investigate Katyn under the chairmanship of Prof. Dr. Nikolai Burdenko. On January 24, 1944, after the exhumation of 925 properly prepared bodies of Polish officers, the aforementioned commission announced that the crimes against Poles were committed by the Germans between September and December 1941.
In the case of the Katyn massacre, unfortunately, the Polish side did not receive support from the leaders of Western powers, who, in the name of the durability of Stalin’s military alliance with Stalin’s Soviet Russia (in Europe until the invasion of June 1944, ‘Ivan’ was to die, not American boys), helped him in hiding the truth about this crime. Stalin, certain of the impunity of the executors of his order, went so far as to introduce into the indictment in 1945, during the trial of German criminals in Nuremberg, the accusation of their responsibility for the Katyn massacre. However, the Nuremberg Tribunal in its verdict issued in 1946 omitted the case of the murder of Polish officers, justifying it with a lack of evidence. This clearly shows that the leaders of the free world were well aware of who murdered the Polish elites.
For the next 50 years, the USSR authorities consistently denied their responsibility for the broadly understood Katyn massacre. This lie was maintained by the authorities of the Polish People’s Republic, dependent on Soviet Russia. They spoke of a “perfidious German provocation in Katyn”. After 1956, the word Katyn completely disappeared from the official public circulation, for years censorship deleted it from every publication. In 1983, a Soviet monument was erected in Katyn with the inscription: “To the victims of fascism – Polish officers, shot by the Nazis in 1941.” In 1985, the authorities of the Polish People’s Republic, in place of the first monument in Poland in honor of the victims of Katyn, giving the names: Ostaszków, Starobielsk, Katyn and 1940 as the date of the crime – unveiled a monument in the “Katyn Valley” at the Powązki Military Cemetery with the inscription: “To Polish soldiers victims of Nazi fascism resting in the Katyn land – 1941”. Let us add that the commemoration of the victims of the Katyn massacre, erected by social factors, was liquidated by “unknown perpetrators”. Many “authorities” of the communist era were involved in continuing the lie about Katyn.
It was not until 13 April 1990, in the era of perestroika Gorbachev, that they admitted that the crime had been committed by the Soviet services under the decision of the USSR authorities. The Soviet side expressed deep regret over the Katyn tragedy, calling it “one of the graver crimes of Stalinism.” On the same day, the President of the USSR, Mikhail Gorbachev, gave Wojciech Jaruzelski copies of archival documents with lists of prisoners sent in April and May 1940 from the prisoner-of-war camp in Kozelsk to Smolensk and from the camp in Ostashkov to Tver, as well as a list of records of prisoners of war who left the NKVD camp in Starobielsk. The President of the USSR officially ordered the Katyn affair to be clarified.
For the shameful practices of falsifying history referred to as the “Katyn lie” he apologized later, as president – Aleksander Kwaśniewski. Well, it didn’t cost anyone anything at the time…
If we are talking about falsifying the history of World War II, it should be noted that also many representatives of Western historiography, often succumbing to leftist or leftist ideas, so severely condemning the crimes committed by the Third German Reich, idealizing the Soviet system, are very reluctant to assess the criminal communist system prevailing in the USSR. And yet in Soviet camps (concentration camps) suffered and died much more victims than in German camps. The Soviet genocide just disappears and dies somewhere, as if murdering someone because of, for example, class origin or dissenting views were something different than murdering people because of the “wrong race”.
Alleged “Polish” death camps
In German, Western European and Israeli historiography and journalism, one can often find the term “Polish death camps” or “Polish death camps”. These concepts have even found their way into scientific works! These concepts suggest that in the Polish lands occupied by the National Socialist Third Reich of Adolf Hitler there were some camps established and managed by Poles. In English, the following expressions are used: Polish death camps, Polish concentration camps, Polish Holocaust, and in German: polnische Vernichtungslager, polnische Häuser des Todes. This automatically blurs the responsibility of the Germans for the crimes committed there. It can be assessed that the use of these erroneous terms is a deliberate action aimed at the Polish state.
Meanwhile, German concentration camps in Europe were under the management of the German National Socialist SS formation, to which Poles were never admitted. They were directly subordinated to the Inspectorate of Concentration Camps, over which the management of the SS Main Office of Economy and Administration. The central SS inspection for the camps was located in Oranienburg, about 30 km north of Berlin, where in 1933 one of the first German concentration camps in the Third Reich was established.
Poles not only had nothing to do with the launch and management of German concentration camps, but they were also their victims. For example, the first prisoners of the Auschwitz camp were Poles from the transport from Tarnów. In the aforementioned camp, apart from so many Jews – including many citizens of the Republic of Poland, nearly 100,000 Poles were killed.
Against the background of a very effective exposure of the tragedy of the victims of the Holocaust, Polish martyrdom is blurred. What is more, thanks to propaganda efforts unfriendly to our country, the Polish side, being a victim of the German National Socialists, becomes in the public perception in many countries – the party responsible for the crimes committed in German camps and for the Holocaust in general. It can also be said that as a result of a skillfully conducted information or propaganda campaign, we are dealing with a kind of appropriation of Second World War martyrdom by Jews.
As an anecdote, I can give the case of a friend of mine who, during a conversation with a Western (English) historian, mentioned that her mother was a prisoner of Auschwitz. “Oh, so your mother was Jewish?” – her interlocutor was surprised. He was astonished to learn that she was Polish and that in the Auschwitz camp, apart from Jews, Poles – and representatives of other nationalities or ethnic groups (including Soviet citizens of various nationalities, Roma and others) suffered and died. Such situations and attitudes are the result of the spread of erroneous views about “Polish camps” or “Polish Holocaust”.
Examples of distortions concerning Polish affairs in World War II can be given much more. For example, theories about the “reactionary” nature of the Polish Home Army, and later the Polish anti-communist underground.
Or falsifications concerning the so-called “people’s” WP, which, as it turned out today, was neither “folk” nor even “Polish”. Polish was only “cannon fodder” in this formation. The poet Lucjan Szenwald wrote in one of his poems – “From the foamy Syr-Daria and the aułów of Kyrgyzstan boys go to the army, fight in the Polish division”. To what army were these Polish boys to be conscripted, who, as it was written in the Polish People’s Republic – “threw the fate of the war deep into the USSR”? These Polish prisoners and exiles deported by the Russian authorities were to be conscripted into the Red Army, within which the “Polish division” mentioned by the poet was to fight under Russian command. Only later did Stalin change his plans. The real attitude of the Berling soldiers to the reliable Soviet ally was evidenced by the course of the Battle of Lenino, when nearly a thousand of these unfortunates threw down their weapons and ran to the German lines with their hands raised.
Their situation can be compared to the situation of Poles from Silesia, Greater Poland or Pomerania, forced to sign the German national list and conscripted into the German army. Despite the fear for the fate of their families – they deserted, joined partisan units, surrendered in large numbers to Allied captivity, from where they reported to the Polish Armed Forces in the West. Over 70,000 Poles served in the army of General Władysław Anders, who had been forced to serve in the Wehrmacht! These are well-known matters and the figures quoted are known. So far, no historian has attempted to describe the phenomenon of desertion from the “people’s” WP. Meanwhile, a very interesting picture emerges from the preserved documentation. Desertion from the “people’s” WP had a mass character, whole units were disintegrating – in one case on the scale of a regiment (in Białka near Krasnystaw), and many times at the level in the units of a battalion or company. Tens of thousands of soldiers with a hen on their caps left their service in the “people’s” Polish Army, fleeing home or joining the independence, anti-communist partisans. There is no Polish-Russian brotherhood in arms. People did not want to die in the communist army in the expected conflict between Soviet Russia and the bloc of democratic countries – the so-called free world.
Another lie from the years of World War II concerning Polish affairs – the entry of Soviet troops into Polish lands described as “liberation” and the day 9 (8) of May 1945 as “Victory Day”. Poland did not win this war in the slightest. It lost it, lost half of its territory and was under Soviet occupation for several decades. One occupation ended (German), the other began (Soviet). The Polish community was exposed to repressions – no longer German, but Soviet, communist. The first years of the communist dictatorship in Poland exercised by the communist party PPR-PZPR were at least 50,000 killed and murdered and not less than a quarter of a million political prisoners. And yet, to this day, there are people in our country who are ready to thank Soviet Russia for such “liberation”.
Interview – Dr. Kazimierz Krajewski
Kłamstwa dotyczące historii II wojny światowej.
Zadaniem historyka powinno być dążenie do ustalenia prawdy historycznej, osiągane dzięki starannie wykonanej krytyce różnorodnych źródeł z których badacz korzystał, bez pomijania tych, które mogłyby być dla niego niewygodne. Pomimo iż wszyscy badacze zawsze twierdzą, że są obiektywni, ich spojrzenie na historię niestety nader często jednak ulega zideologizowaniu i w gruncie rzeczy służy doraźnym celom politycznym państwa lub grupy ideowej z którą badacz się utożsamiał lub od której był zależny. W grę wchodzą tu przede wszystkim interesy państwowe i narodowe, czego wybornymi przykładami może być historiografia sowiecka (rosyjska), niemiecka, ukraińska, a nawet białoruska będąca w gruncie rzeczy bladym cieniem historiografii sowieckiej (rosyjskiej). W ten sposób w XX wieku nauka historyczna stawała się często w gruncie rzeczy instrumentem propagandowym danego państwa lub opcji ideowej.
Nie jest to zresztą wynalazek XX wieku. W instrumentalnym traktowaniu historii przodowała historiografia rosyjska, a swego rodzaju niechlubne mistrzostwo osiągnęła w tym zakresie historiografia sowiecka. Wszelkie działania imperium rosyjskiego godzące w niepodległość i integralność terytorialną państw słabszych – uzasadniano zawsze jako dziejową konieczność, w gruncie rzeczy służącą dobru narodów podbijanych i uzależnianych. Powstania uciskanych narodów przedstawiano jako bunty będące wynikiem zbrodniczych spisków sił wywrotowych, oddziały powstańcze jako „szajki” zatwardziałych buntowników, powstańców jako przestępców. Historiografia sowiecka w gruncie rzeczy kontynuowała ten tok myślenia. Wszyscy przeciwnicy władzy sowieckiej opisywani byli, zwłaszcza w publikacjach służących masowemu przekazowi – jako bandyci i przestępcy – tak pisano o „białych” formacjach antykomunistycznych doby rosyjskiej wojny domowej 1917-1922, o eserowskich spiskowcach, chłopskich „zielonych” powstańcach walczących za „władzę rad bez komunistów”, o broniących się w 1939 r. jednostkach Wojska Polskiego („bandy białooficerskie”), o podziemnej polskiej Armii Krajowej („bandyci Sikorskiego”, „białopolacy”, „białobandyci”, „polscy faszyści” – itd.). Zjawisko to dotyczyło także, a może zwłaszcza, nawet przedstawicieli partii bolszewickiej, którzy popadli w konflikt z aktualnym liderem WKP(b).
Manipulowanie historią miało miejsce we wszystkich krajach jednego (czerwonego) pracodawcy – tj. wszędzie tam, gdzie władze państwowe reprezentowane były przez partię komunistyczną. Działo się tak również w PRL, gdzie oportunistyczne „autorytety” w profesorskich togach jak ognia unikały tematów niewygodnych dla władzy, a gdy już musiały się nimi zająć – dokonywały ewidentnych zafałszowań. Czasem miało to wymiar tragiczny, jak np. w sprawie „kłamstwa katyńskiego”, czasem wręcz groteskowo-śmieszny, jak wówczas gdy np. profesor Topolski pisząc o rzezi Pragi w 1794 roku, stwierdzał że Praga została zdobyta przez wojska Suworowa, przy czym „ucierpiała ludność cywilna”. Cóż, nic nie mogło zakłócać rzekomej przyjaźni polsko-rosyjskiej – nawet wydarzenia tak dalece odległe w czasie.
Jeśli chodzi o historiografię II wojny światowej, to mamy do czynienia z bardzo charakterystycznym zjawiskiem, mianowicie z dążeniem do zamazania obrazu własnych win zarówno przez sowietów jak i przez Niemców. A także do zrzucenia odpowiedzialności za nie na kogoś innego. Spójrzmy zatem na kilka dalece zafałszowanych wątków dotyczących najbardziej interesujących nas spraw polskich.
Kiedy wybuchła II wojna światowa i właściwie kto ją wywołał?
Pytanie to wydaje się dziwne i wręcz naiwne. My oczywiście wiemy, że II wojna światowa rozpoczęła się 1 września 1939 r. w wyniku niemiecko-sowieckiego paktu Ribbentrop-Mołotow, będącego w gruncie rzeczy podziałem ówczesnej Europy pomiędzy narodowosocjalistyczną III Rzeszę Niemiecką Adolfa Hitlera i komunistyczny Związek Sowiecki pod dyktatorską władzą Józefa Stalina. Ale gdy zadamy to pytanie nie tylko młodym obywatelom Federacji Rosyjskiej i Republiki Białoruś oraz ich nauczycielom, ale też politykom tych krajów, dowiemy się, że owa zawierucha dziejowa rozpoczęła się 22 czerwca 1941 r. Początek II wojny światowej jest tam postrzegany w kontekście tzw. wielkiej wojny ojczyźnianej, czyli ataku Niemiec hitlerowskich na swego dotychczasowego sojusznika – sowiecką Rosję. To co było wcześniej – to operacje wyzwoleńcze armii czerwonej mające na celu połączenie bratnich narodów białoruskiego, ukraińskiego i litewskiego z ich „radziecką ojczyzną”. Oczywiście chodziło o wyzwolenie spod polskiego „gniota” (ucisku). Operacje przeprowadzone wobec rzekomego upadku państwa polskiego. A jednocześnie mamy do czynienia z propagandowym przechwalaniem się ówczesnych mediów sowieckich z udziału ich państwa w zniszczeniu Polski, określanej jako „pokraczny bękart Traktatu Wersalskiego” (z wypowiedzi Mołotowa). Sowiecka agresja na Finladię i zagarnięcie Litwy oraz Mołdawii – to drobiazgi ginące uwagi sowieckiego i zachodniego „postępowego” historyka. Ostatnio przywódca Federacji Rosyjskiej, Władymir Putin, popisał się w swych wypowiedziach publicznych obciążeniem odpowiedzialnością za wybuch II wojny światowej …. Polski, będącej przecież pierwszą ofiarą współdziałania dwóch nieludzkich systemów totalitarnych. Odpowiedzialność władz ZSRS za rozpętanie największej i najbardziej tragicznej wojny w dziejach ludzkości do dziś jest negowana przez współczesną historiografię rosyjską. W tym przypadku kłamstwo propagandy sowieckiej okazało się mieć zadziwiająco długi żywot. Jako ciekawostkę można podać, że instytucje propagandowe III Rzeszy Niemieckiej przygotowały „biała księgę” zawierającą spreparowane dokumenty dyplomacji polskiej, mającą udowadniać, że za rozpętanie wojny jest odpowiedzialna Polska. Było to jednak przedsięwzięcie szyte tak grubymi nićmi, że ostatecznie hitlerowcy nie zdecydowali się na szersze upowszechnienie tej prymitywnej mistyfikacji.
Kłamstwo katyńskie
Wiosną 1940 r. na mocy decyzji najwyższych władz państwowych ZSRS (uchwała Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 r.) sowieckie służby specjalne – NKWD – zamordowały co najmniej 21.768 obywateli RP w większości należących do warstw przywódczych, do inteligencji (ludzie z wyższym wykształceniem, naukowcy, nauczyciele, inżynierowie, działacze społeczni itp) – w tym ponad 10.000 oficerów Wojska Polskiego więzionych w obozach w Kozielsku, Starobielsku i Twerze. Zbrodni dokonano strzałami w tył głowy ofiar. Pomordowanych zakopano w zbiorowych dołach w Katyniu pod Smoleńskiem, Piatichatkach koło Charkowa, Miednoje pod Twerem i Bykowni koło Kijowa. Gdy po umowie Sikorski-Majski rozpoczęto poszukiwania oficerów którzy dostali się do sowieckiej niewoli, okazało się, że ludzi tych po prostu – nie ma. Generał Władysław Sikorski w czasie wizyty na Kremlu 3 grudnia 1941 r., w obecności gen. Władysława Andersa i komisarza Wiaczesława Mołotowa, usłyszał od Stalina, że polscy oficerowie o których „uciekli do Mandżurii”. Scenę tą można uznać za początek długiej historii kłamstwa katyńskiego. Wiosną 1943 r. Niemcy odnaleźli doły śmierci w lesie katyńskim w których spoczywały ofiary z Kozielska i w połowie kwietnia tegoż roku upublicznili ten fakt, m.in. ściągając na miejsce zbrodni komisję PCK i publikując listy odkopanych oficerów polskich. Sprawa odpowiedzialności za wymordowanie polskich elit od początku nie budziła najmniejszych wątpliwości i była dobrze udokumentowana. Jednak władze sowieckie wyparły się odpowiedzialności za tę zbrodnię wojenną, starając się obciążyć nią Niemców.
W efekcie, w odpowiedzi na informacje upublicznione przez Niemców, Sowieckie Biuro Informacyjne ogłosiło 15 kwietnia 1943 r., że polscy jeńcy byli zatrudnieni na robotach budowlanych na zachód od Smoleńska i „wpadli w ręce niemieckich katów faszystowskich w lecie 1941 r., po wycofaniu się wojsk sowieckich z rejonu Smoleńska”. Komunikat stwierdzał też: „Niemieckie zbiry faszystowskie nie cofają się w tej swojej potwornej zbrodni przed najbardziej łajdackim i podłym kłamstwem, za pomocą którego usiłują ukryć niesłychane zbrodnie, popełnione, jak to teraz widać jasno, przez nich samych”. Ujawnienie zbrodni katyńskiej i polska reakcja na nią stały się pretekstem do zerwania przez władze ZSRS w kwietniu 1943 r. stosunków dyplomatycznych z rządem Rzeczypospolitej Polskiej. Po zajęciu Smoleńska pod koniec września 1943 r. przez Armię Czerwoną władze sowieckie powołały specjalną komisję do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie Katynia pod przewodnictwem prof. dr. Nikołaja Burdenki. 24 stycznia 1944 r., po ekshumacji 925 odpowiednio spreparowanych ciał polskich oficerów, wspomniana komisja ogłosiła, że zbrodni na Polakach dokonali Niemcy między wrześniem a grudniem 1941 r.
W sprawie zbrodni katyńskiej strona polska nie uzyskała niestety wsparcia ze strony przywódców mocarstw zachodnich, którzy w imię trwałości wojennego sojuszu z Rosją Sowiecką Stalina (w Europie do czasu inwazji z czerwca 1944 r. miał ginąć „Iwan”, a nie amerykańscy chłopcy), okazywali mu pomoc w ukrywaniu prawdy o tej zbrodni. Stalin, pewny bezkarności wykonawców swego rozkazu, posunął się do tego, że w 1945 r. w trakcie procesu zbrodniarzy niemieckich w Norymberdze, polecił wprowadzić do aktu oskarżenia zarzut ich odpowiedzialności za zbrodnię katyńską. Trybunał Norymberski w wydanym w 1946 r. wyroku pominął jednak sprawę zamordowania polskich oficerów, uzasadniając to brakiem dowodów. Świadczy to ewidentnie o tym, że liderzy wolnego świata doskonale zdawali sobie sprawę, kto wymordował polskie elity.
Władze ZSRS przez kolejnych 50 lat, konsekwentnie zaprzeczały swej odpowiedzialności za szeroko rozumiany mord katyński. Kłamstwo to podtrzymywały zależne od Rosji Sowieckiej władze PRL. Mówiły o „perfidnej niemieckiej prowokacji w Katyniu”. Po 1956 r. słowo Katyń zniknęło całkowicie z oficjalnego obiegu publicznego, przez lata cenzura wykreślała je z każdej publikacji. W 1983 r. w Katyniu wzniesiono sowiecki pomnik z napisem: „Ofiarom faszyzmu -oficerom polskim, rozstrzelanym przez hitlerowców 1941 r.” W 1985 r. władze PRL w miejsce pierwszego w Polsce pomnika ku czci ofiar Katynia, podającego nazwy: Ostaszków, Starobielsk, Katyń oraz 1940 r. jako datę dokonania zbrodni – odsłoniły w „Dolince Katyńskiej” na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach pomnik z napisem: „Żołnierzom polskim ofiarom hitlerowskiego faszyzmu spoczywającym w ziemi katyńskiej – 1941 rok”. Dodajmy, że wzniesione przez czynniki społeczne upamiętnienie ofiar zbrodni katyńskiej zostało zlikwidowane przez „nieznanych sprawców”. W kontynuowanie kłamstwa dotyczącego Katynia zaangażowanych było wiele „autorytetów” doby PRL.
Dopiero 13 kwietnia 1990 r. w dobie pierestrojki Gorbaczowa przyznały, że zbrodnia została dokonana przez służby sowieckie na mocy decyzji władz ZSRS. Strona sowiecka wyraziła głębokie ubolewanie w związku z tragedią katyńską, nazywając ją „jedną z cięższych zbrodni stalinizmu”. Tego samego dnia prezydent ZSRS Michaił Gorbaczow przekazał Wojciechowi Jaruzelskiemu kopie archiwalnych dokumentów z listami więźniów skierowanych w kwietniu i maju 1940 r. z obozu jenieckiego w Kozielsku do Smoleńska i z obozu w Ostaszkowie do Tweru, a także wykaz akt ewidencyjnych jeńców wojennych, którzy opuścili obóz NKWD w Starobielsku. Prezydent ZSRS oficjalnie polecił wówczas wyjaśnić sprawę katyńską.
Za haniebne praktyki fałszowania historii określane jako „kłamstwo katyńskie” przepraszał później, już jako prezydent – Aleksander Kwaśniewski. Cóż, nic to nikogo wówczas nie kosztowało …
Jeśli już mówimy o zafałszowaniu historii II wojny światowej, to należy zauważyć, że także liczni przedstawiciele historiografii zachodniej, często ulegający ideom lewicowym lub lewackim, tak surowo potępiający zbrodnie popełnione przez III Rzeszę Niemiecką, idealizując system sowiecki, nader niechętnie oceniają zbrodniczy system komunistyczny panujący w ZSRS. A przecież w łagrach sowieckich (obozach koncentracyjnych) cierpiało i ginęło znacznie więcej ofiar niż w obozach niemieckich. Ludobójstwo sowieckie gdzieś tu po prostu zanika i ginie, jak gdyby mordowanie kogoś z powodu np. pochodzenia klasowego lub odmiennych poglądów miało być czymś innym niż mordowanie ludzi z powodu „niewłaściwej rasy”.
Rzekome „polskie” obozy śmierci
W historiografii i publicystyce niemieckiej, zachodnioeuropejskiej i izraelskiej można często spotkać termin „polskie obozy zagłady” czy też „polskie obozy śmierci”. Pojęcia te trafiły nawet do prac o charakterze naukowym! Pojęcia te sugerują, że na okupowanych przez narodowo-socjalistyczną III Rzeszę Niemiecką Adolfa Hitlera ziemiach polskich istniały jakieś obozy zakładane i zarządzane przez Polaków. W języku angielskim używane są sformułowania: Polish death camps, Polish concentration camps, Polish Holocaust, zaś w języku niemieckim: polnische Vernichtungslager, polnische Häuser des Todes. Automatyczne rozmywa to w szerokim odbiorze społecznym odpowiedzialność Niemców za dokonane tam zbrodnie. Można oceniać, że stosowanie tych błędnych określeń jest działaniem celowo wymierzonym w państwo polskie.
Tymczasem niemieckie obozy koncentracyjne w Europie podlegały zarządowi niemieckiej narodowo-socjalistycznej formacji SS, do której Polacy nigdy nie byli przyjmowani. Bezpośrednio podporządkowane były one Inspektoratowi Obozów Koncentracyjnych nad którym zarząd Główny Urząd Gospodarki i Administracji SS. Centralna inspekcja SS ds. obozów mieściła się w miejscowości Oranienburg, około 30 km na północ od Berlina, gdzie już w 1933 r. powstał jeden z pierwszych niemieckich obozów koncentracyjnych na terenie III Rzeszy.
Polacy nie tylko że nie mieli nic wspólnego z uruchomieniem a potem zarządzaniem niemieckimi obozami koncentracyjnymi, ale też byli ich ofiarami. Np. pierwsi więźniowie obozu w Auschwitz to Polacy z transportu z Tarnowa. We wspomnianym obozie, oprócz tak licznych Żydów – w tym wielu obywateli RP, zginęło blisko 100 tys. Polaków.
Na tle bardzo skutecznego wyeksponowania tragedii ofiar Holocaustu zatarciu ulega martyrologia polska. Co więcej, dzięki nieżyczliwym naszemu krajowi zabiegom propagandowym strona polska, będąca ofiarą niemieckich narodowych socjalistów, staje się w odbiorze społecznym w wielu krajach – stroną odpowiedzialną za zbrodnie popełnione w niemieckich obozach i w ogóle za Holocaust. Można też powiedzieć, że w wyniku umiejętnie prowadzonej akcji informacyjnej czy też propagandowej, mamy do czynienia ze swego rodzaju zawłaszczenie martyrologii drugowojennej przez Żydów.
Jako anegdotę mogę podać przypadek pewnej mojej znajomej, która podczas rozmowy z historykiem zachodnim (angielskim) wspomniała, że jej matka była więźniarką Auschwitz. – O, a więc twoja mama była Żydówką? – zdziwił się jej rozmówca. Ze zdumieniem przyjął wiadomość, że była Polką i w obozie Auschwitz oprócz Żydów cierpieli i ginęli także Polacy – oraz przedstawiciele innych narodowości lub grup etnicznych (w tym obywatele sowieccy różnej narodowości, Romowie i inni). Tego rodzaju sytuacje i postawy są wynikiem rozpowszechniania jakże błędnych poglądów o „polskich obozach” czy też „polskim Holocauście”.
Przykładów przekłamań dotyczących spraw polskich w II wojnie światowej można podawać znacznie więcej. Chociażby teorie o „reakcyjności” polskiej Armii Krajowej, a później polskiego podziemia antykomunistycznego.
Lub zafałszowania dotyczące tzw. „ludowego” WP, które jak się dziś okazało – nie było ani „ludowe”, ani nawet „polskie”. Polskie było tylko „mięso armatnie” w tej formacji. Poeta Lucjan Szenwald pisał w jednym ze swych wierszy – „Znad spienionej Syr-Darii i aułów Kirgizji idą chłopcy do armii, walczyć w polskiej dywizji”. Do jakiej to armii mieli być wcieleni owi polscy chłopcy, których jak to pisano w PRL – „losy wojny rzuciły w głąb ZSRS”? Owi deportowani przez rosyjskie władze polscy więźniowie i zesłańcy mieli być wcieleni do Armii Czerwonej, w ramach której pod rosyjskim dowództwem miała walczyć wspomniana przez poetę „polska dywizja”. Dopiero później Stalin zmienił plany. O rzeczywistym stosunku „berlingowców” do niezawodnego sowieckiego sojusznika świadczył przebieg bitwy pod Lenino, kiedy to blisko tysiąc owych nieszczęśników rzuciło broń i z podniesionymi do góry rękoma pobiegło do linii niemieckich.
Ich sytuację można porównać do sytuacji Polaków ze Śląska, Wielkopolski czy Pomorza, zmuszanych do podpisania niemieckiej listy narodowej i wcielanych do wojska niemieckiego. Pomimo obawy o los rodzin – dezerterowali, dołączali do oddziałów partyzanckich, poddawali się licznie do niewoli alianckiej, skąd zgłaszali się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. W armii generała Władysława Andersa służyło ponad 70 tysięcy Polaków, mających za sobą przymusową służbę w Wehrmachcie! Są to sprawy znane i znane są przytoczone liczby. Jak na razie żaden historyk nie pokusił się na opisanie zjawiska dezercji z „ludowego” WP. Tymczasem z zachowanej dokumentacji wyłania się bardzo interesujący obraz. Dezercja miała z „ludowego” WP charakter masowy, rozpadały się całe jednostki – w jednym przypadku w skali pułku (w Białce pod Krasnymstawem), wielokrotnie zaś szczebla w jednostkach batalionu czy kompanii. Kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy z kuricą na czapce porzuciło służbę w „ludowym” WP, uciekając do domów lub dołączając do niepodległościowej, antykomunistycznej partyzantki. Żadne tam polsko-rosyjskie braterstwo broni. Ludzie nie chcieli ginąć w komunistycznym wojsku w spodziewanym konflikcie pomiędzy Rosją Sowiecką i blokiem państw demokratycznych – tzw. wolnym światem.
Kolejne kłamstwo z lat II wojny światowej dotyczące spraw polskich – wejście wojsk sowieckich na ziemie polskie opisywane jako „wyzwolenie” i dzień 9 ( 8 ) maja 1945 r. jako „Dzień zwycięstwa”. Polska nie wygrała tej wojny w najmniejszym stopniu. Przegrała ją, utraciła połowę swego terytorium i na kilkadziesiąt lat znalazła się pod okupacją sowiecką. Jedna okupacja się zakończyła (niemiecka), druga się rozpoczęła (sowiecka). Społeczność polska nadfal była narażona na represje – już nie niemieckie, a sowieckie, komunistyczne. Pierwsze lata dyktatury komunistycznej w Polsce sprawowanej przez komunistyczną partię PPR-PZPR to co najmniej 50 tys. zabitych i zamordowanych oraz nie mniej niż ćwierć miliona więźniów politycznych. A jednak do dzisiaj w naszym kraju są ludzie, gotowi dziękować Rosji Sowieckiej za takie „wyzwolenie”.
Wywiad – Dr Kazimierz Krajewski
https://polska360.org/klamstwa-dotyczace-historii-ii-wojny-swiatowej/